Kuşadası’nın tarihi çarşısında, gündüzleri dükkanlar arasında kaybolan kalabalığın aksine, geceleri sadece bilenlerin girebildiği bir han salonu vardı. Loş ışık, taş duvarlar ve tavan kemerlerinin altında yankılanan hafif bir caz ezgisi… Davetliler maskeliydi. Kimse kimseyi tanımaz ama herkes kimin ne hissettiğini bilir gibiydi. Adam, odanın uzak köşesindeki bordo maskeli kadına gözleri takıldığında, onun duruşunda tuhaf bir güven sezdi. Kadın yaklaştı: “Ben Kuşadası Maske Takan Escort Elizaveta. İsmini unutabilirsin, ama dokunuşumu hatırlarsın.”
Elizaveta’nın tarzı sadece görsel bir etki yaratmak değildi; onun maskesi, aradaki mesafeyi ilginç bir biçimde yakınlaştıran bir araçtı. Konuşmaları kısa, ama etkisiydi uzun olan cümlelerle şekilleniyordu. Ona yaklaşmak isteyenler önce durmayı, sonra ritmini anlamayı öğrenmeliydi.
O sadece bir Kuşadası Maske Takan Escort değil; arzunun aceleyle değil, merakla yaklaşılması gerektiğini bilen bir kadındı. Onunla iletişim; temasın değil, beklentinin tadını çıkarmaktı. Gecenin ilerleyen saatlerinde ikili kendilerini taş duvarlı özel bir odaya çekildiklerinde bile Elizaveta hâlâ maskeliydi.
Fiziksel temas başladığında bile, onun varlığı gizemini koruyordu. Elizaveta her hareketinde karşısındakine alan tanıyor, onu bir fantezinin içine çekiyor ama asla sınırlarını zorlamıyordu. Onunla geçirilen zaman yalnızca erotik değil, aynı zamanda ruhani bir deneyimdi.
Elizaveta’yla geçireceğin gece, unutmaktan değil, hatırlamaktan korktuğun arzularla yüzleşmektir. Maskesini değil, dokunuşunu çıkarmazsın.
